Geen boter, toch cakejes...

Een kinderhand...

Je doet je best als moeder... Altijd als ik mijn kinderen heb beloofd cakejes met ze te gaan bakken, kom ik erachter dat ik tenminste één van de ingrediënten niet in huis heb. "Weet je wat? We gaan cakejes bakken! - Shit, geen eieren. Hé, wie heeft de melk opgedronken!? Oh, nee, geen boter!" Dat eindigt dus altijd in teleurstelling en gejammer. En als je dan nog tegenover een winkel woont, ren je even snel naar de overkant. Maar, ja, sinds ik in een dorp woon, en dan nog aan de rand daarvan, is dat niet meer echt mogelijk. Dan moet ik toch weer de auto pakken. Eerst al die kinderen aankleden en inpakken, in de auto hijsen. Dan bij de winkel weer uitpakken, ruzie over wie met welk winkelwagentje mag rijden. Gillen, krijsen en schreeuwen. Als ik dan thuis ben wíl ik al niet eens meer cakejes bakken. Ik probeer nog wel eens te sjoemelen met ingrediënten. Maar het moet wel lekker blijven. Geen gortdroge hap korrels. Ik heb ook een keer zo'n pak met kant en klare cakejes mix geprobeerd. Alleen water toevoegen en klaar! Maar eenmaal uit de oven en afgekoeld leken het wel van die nepcakejes die in bakkersetalages staan. Dan heb je wel een leuke kookactiviteit gedaan met je kinders, maar niets te knabbelen. Je kunt ze wel lekker hard in de prullenbak gooien, trouwens. Vandaag heb ik als oplossing een recept aangepast voor Toffeecake uit 'Koken met kinderen' van Linda Collister (Atrium, 2003). Ditmaal had ik geen roomboter, of beter gezegd nog een restje. En laat het nou net genoeg zijn, maar liefst twintig gram, voor deze cake(jes). Dit kookboek is overigens één van mijn favoriete (kinder)kookboeken. Ooit gekocht voor mijn zoon, maar die heeft er nog nooit wat uit gekookt. Ikzelf wel heel vaak, want er staan absoluut lekkere en simpel te bereiden gerechten in. En mijn dochter vindt koken wel heel leuk, gelukkig. Terug naar de cakejes. Eigenlijk zijn het meer een soort ontbijtkoekcakejes, met nootjes en rozijnen naar believen. Je kunt ze ook invriezen en als tussendoortje meegeven aan je kinderen naar school. Hééél verantwoord. Met dit recept kun je ongeveer twintig cakejes maken.

Ontbijtkoekcakejes:

250 gram bloem
1 tl zuiveringszout
150 gram (bruine) basterdsuiker
125 ml yoghurt
125 ml melk
1 groot ei
20 gram boter
50 gram gehakte nootjes en rozijnen

Bereiden:
Mix de melk en yoghurt met het ei in een mengbeker. Meng bloem, zuiveringszout en suiker in een beslagkom. Smelt boter in pannetje op zacht vuurtje. Eenmaal gesmolten: klop het door het mengsel in de mengbeker. Dit alles door bloemmengsel scheppen met houten spatel. Eventuele nootjes, stukjes abrikoos of rozijntjes er nu door roeren. Verdeel over de cakevormpjes. Wij waren vandaag in een vrolijke bui en hebben de cakejes versierd met amandelschaafsel. En hup in de oven!

Goed voor 20 cakevormpjes
Oven op 180 graden
Baktijd: Na 10 minuten even prikken op gaarheid, blijft er niets hangen, dan goed, anders nog een paar minuutjes bakken.
Bewaren: Max. 4 dagen in luchtdichte trommel, invriezen max. 1 maand.

PS: Ik had trouwens ook geen yoghurt, wel vanille yoghurt en dat lukte ook!

Troost-eten

Halfvol of halfleeg?

Okee. Ik wilde het eigenlijk niet ter sprake brengen, maar zoals ik me vandaag voel lijkt er geen ontkomen aan. Troost-eten dus. Soms voel je je niet helemaal lekker. Loopt alles in de soep. Ruzie met iedereen. Ik troost me in dergelijke situaties met de gedachte aan heerlijk warm, sappig en smakelijk eten. Een heerlijk in de oven gebraden kip met citroen, knoflook en verse kruiden bijvoorbeeld met fluweelzachte couscous of troost-eten bij uitstek: gratin dauphinois; gegratineerde aardappelen met room, knoflook en eventueel kaas uit de oven. En dan als nagerecht een warme donkere chocoladecake, nog halfzacht en romig van binnen. Of wat denk je van een verse zoete tomatensoep met de bite van een klein gedroogd spaans pepertje en een stuk knapperig zelfgebakken brood? Niet alleen het denken aan troost-eten, maar ook het verzamelen van de ingrediënten, het bereiden en het opeten van dergelijke gerechten geeft troost. Afhankelijk van de ernst van de situatie kan alleen al het bladeren door je favoriete kookboeken troost bieden. Ik denk dat dat voor iedereen heel persoonlijk is. Ook wélke gerechten in de categorie troost-eten vallen is heel persoonlijk. Zoals gezegd werken voor mij de warme en sappige gerechten. Ook speelt de oven een hoofdrol in mijn troost-eten. Het allerliefste zou ik troost-eten bereiden en nuttigen in het gezelschap van familie of vrienden. Met zijn allen aan een grote mooi gedekte tafel, je beste servies, glaswerk en zilveren bestek en genieten maar. Dit laatste werkt alleen nooit helemaal vanwege dat humeur waardoor ik in de eerste plaats naar troost-eten ging verlangen. Misschien werkt troost-eten nog wel het beste als je het rustig in je eentje kunt opeten. Geen om aandacht schreeuwende kinderen om je heen. Geen partner waarmee je in miscommunicatie en ergerlijke discussies kunt verzanden. Helemaal alleen, jezelf verwennend met je zelf bereide troost-eten. Gewoon voor een heel weeshuis koken en dat heerlijk met een wijntje aan tafel, in het gezelschap van een goed boek opeten. En dan een heel klein beetje toegeven aan je onbestemde gevoel. Als dat geen troost biedt...?

Eten is beleven...

Chez Chartier

in Parijs! Deze vakantie was ik een dagje in Parijs met het hele gezin. Na een kort bezoekje aan de Eiffeltoren stond de lunch bij Restaurant Chartier centraal. De eerste keer dat ik daar at was in 1992 tijdens een bliksembezoek aan Parijs voor een overzichtstentoonstelling van Giacometti. Afgelopen winter vond ik de menukaart weer die ik die dag had meegenomen en al die tijd had bewaard. Noem het nostalgie; ik heb dan ook vele goede herinneringen aan die tijd. Nu, bijna twintig jaar later, is die nostalgie nog in volle glorie terug vinden en bij te maken bij Chartier. Het restaurant is, volgens de overigens in geheel onbegrijpelijk engels vertaalde website "a unique and timeless place". Opgericht in 1896 om de werklieden een goede doch betaalbare maaltijd te kunnen voorschotelen en inmiddels uitgegroeid tot een 'religie' voor zijn trouwe schare fans. Je kunt er terecht voor de eenvoudige Franse keuken. Dat van die goede betaalbare maaltijd klopt gelukkig nog steeds. De kinderen aten een Poulet fermier roti frites. Voor manlief als voorgerecht Salade d'endives au roquefort. Een ogenschijnlijk simpele combinatie, maar heerlijk en afgemaakt met een mosterdvinaigrette zoals alleen fransen die kunnen maken. Aansluitend een Faux filet grille maitre d'hotel. Ikzelf vooraf een plakje terrine de campagne met blaadje sla en heerlijk knapperige cornichons en als hoofdgerecht een Saucisse Toulouse et lentilles. Het was allemaal even lekker. Erbij een half flesje gekoelde rose en een fles eau petillante. Nagenieten met de Tarte du jour - die dag met Mirabelles, een Ile flottante, Mousse au Chocolat en een Compote de pommes en een lekkere espresso. En dat allemaal voor nog geen honderd euro in hartje Parijs.

Eten bij Chartier gaat niet alleen om de menukaart, een collectors item by the way, maar net zo zeer om de entourage. Het ruime lokaal met zijn hoge glazen plafonds staat propvol klassiek gedekte tafeltjes. Het meubilair is van hout en gepoets koper. Op tafel: mooie tafelkleden en glazen olie en azijn stelletjes; gebutste wijnkoelers en klassiek bestek. De obers, strak in het pak met zwart gilet en wit schort, zijn allen even doenig en attent. Alles bij elkaar zorgt voor een gezellig drukke sfeer in een stijlvolle omgeving. Het loopt allemaal gesmeerd zodat de gasten zich kunnen concentreren op het eten en elkaar. Een beleving. Ook voor de kinderen, want die horen erbij in Franse restaurants, zelfs in Parijs. Een leuk detail is dat je bestelling en de rekening op het papieren dekservet op tafel wordt geschreven. Het kan zijn dat je even in de rij moet staan voordat je een tafeltje krijgt aangewezen, maar dat is een bezoekje aan Chartier dubbel en dwars waard!

Restaurant Chartier
7 RUE DU FAUBOURG MONTMARTRE
75009 PARIS

www.restaurant-chartier.com