Westfriese receptenwedstrijd: de uitslag

Een Omring Waard

Hoe is het nou eigenlijk afgelopen met die receptenwedstrijd waar ik samen met S. aan meedeed? Tja, wat zal ik zeggen? Het is een beetje teleurstellend. Ik heb dan ook naarstig geprobeerd het stil te houden, dat het dan vergeten zou worden. Maar, neen, de roddelpers en paparazzi lieten ons niet los. Men bleef ernaar vragen. Dus hierbij: we hebben de derde prijs gewonnen. Ja. Zie je. Dat bedoel ik nu. Valt tegen, hè? We gingen voor goud, voor de HOOFDprijs, maar het werd brons. Geheel terzijde wil ik toch even opmerken dat ik brons overigens een veel mooiere kleur vind hebben dan goud. Goud heeft zo iets goedkoops over zich, de associatie met dikke gouden schakels om nekken en polsen dringt zich direct aan je op. Goud heeft ook iets achterdochtigs; veel vrouwen beleggen hun geld in gouden sieraden voor het geval hun man de benen neemt. Dat geeft toch te denken. Waarom zou je nog voor goud gaan? Nee, neem dan brons, dat heeft pas een deftige imago, kunstenaars gebruiken niet voor niets brons, bij een bronzen beeld denk je meteen 'Zo, dat heeft iets intellectueels en cultureels!'. Ze worden bovendien vaak gestolen en omgesmolten, die beelden, dat lijkt me voldoende bewijs voor mijn stelling: brons is het equivalent van zeer begerenswaardig. Zo moet onze zege dan ook worden uitgelegd; het is absoluut een veel grotere eer om brons te winnen dan goud. Dat moet ook de organisatie van de receptenwedstrijd hebben gedacht, want er werd speciaal voor ons, om het heuglijke feit openbaar te maken en te vieren, een heerlijke streekproductenlunch belegd bij restaurant de Bourgondiër in Schagen. En er werd behoorlijk uitgepakt. We werden persoonlijk onthaald door chef Ferry Kenter met niets minder dan een glas roze champagne. En dan het eten. Handgepelde Noordzee garnalen, langzaam gegaarde Noord-Hollandse hazenrug en boutjes, verschillende bereidingen van appel en dan in het bijzonder de Cox's Orange, niets was ze teveel. Heel attent was ook dat de andere prijswinnaars waren uitgenodigd om ons fortuinlijke bronswinnaars eens flink in het zonnetje te zetten. En om te zien hoe dat nou moet, die derde prijs winnen. Heel attent. Hoe word je bronswinaar, dat was zo'n beetje de strekking van de hele bijeenkomst. En natuurlijk werden we overladen met cadeaus: een prachtige porseleinen Omringbord van ontwerper Frans de Rover uit Alkmaar met daarop een Omringbrood gebakken door bakker Raat uit Hoorn. Zeldzame exemplaren. Er waren luiden van de pers en verschillende culinaire vakgenoten, zoals Ron Blaauw, aanwezig. Je zult ons vast in alle dagbladen tegenkomen. Wij hebben geweldig genoten. Het was de omring, eh... moeite waard. 

Voor meer informatie over onze bronswinnende inzending van de receptenwedstrijd klik hier en hier. Ook meer te lezen in het tijdschrift Lekker Noordhollands: www.lekkernoordhollands.nl.

Hollandse tapas - Poon knolselderij muffins

Poon knolselderij minimuffins

Voor een recente aflevering van de kookclub die ik frequenteer, was het idee dat we paté zouden gaan maken. En omdat je dan geen tijd hebt om je kostje te koken, mochten de leden van tevoren thuis een aantal tapas maken zodat we die tussendoor konden nuttigen en zo de sloot wijn die we er doorgaans doorheen tanken op dergelijke avonden een beetje body te geven. Ik dacht aan albondigas, van die Spaanse gehaktballetjes in overheerlijke chorizo-tomatensaus, maar had eigenlijk geen zin om de avond of middag voor een avond kookclub volledig te besteden aan koken. Ik dacht ook aan kikkerbillen of slakken, maar dat was eigenlijk alleen om de rest te shockeren en te provoceren, dus dat idee haalde het ook niet. Gelukkig had ik net het boek De Nieuwe Nederlandse Keuken van Albert Kooy in huis gehaald, want dat bleek zeer inspirerende recepten te bevatten. Alberts boodschap is om zo veel mogelijk met producten van de omgeving en van het seizoen te koken. En hij merkte daarbij op dat we in Nederland trots mogen zijn op de rijkdom en verscheidenheid in producten die de seizoenen ons brengen en wat mij betreft snijdt hij een belangrijk punt aan. In Nederland vloeken we vaak op de weersomstandigheden, maar vergeten dat het heel bijzonder is om vier zulke afgebakende seizoenen te hebben met de bijbehorende variëteit aan producten. Toen ik in Spanje woonde vond ik het in het begin fantastisch om elke dag de luiken te kunnen openen en telkens weer, dag in dag uit, zomer, herfst of winter, de zon op mijn gezicht te voelen. Maar op den duur begon het Zeeuwse meisje in mij zich toch een beetje te vervelen. Wat bleek? Ik miste de seizoenswisselingen! Er bestond daar geen uitgesproken herfst of voorjaar. De seizoenen liepen maar een beetje ongemerkt in elkaar over. Geen stormen en windvlagen gelardeerd met regen en bladeren om je oren, geen grijze luchten en golven die je doen verlangen naar een bord erwtensoep of stamppot en een kruidenbittertje bij de openhaard na een fijne boswandeling. Ik ben het dus eens met Albert, die Hollandse seizoenen zijn een groot, maar miskend goed. Waarom zouden we spullen van ver halen, volgens Albert laten veel restaurants hun waren uit Parijs komen. Parijs? Hoezo? We hebben een zeer gevarieerd binnenlands aanbod, dus waarom moet het in vredesnaam uit Parijs komen? Het is bovendien niet alleen heel smakelijk om met de seizoenen te eten, lokaal betekent vers, maar ook voordelig, spullen komen zo van de grond, boom, of van de producent en hebben zeer weinig reis- en vlieguren achter de rug. En, niet geheel onbelangrijk, ze zijn ook echt gezond. Kolen en knollen, die zogenaamde saaie dingen bevatten veel vitaminen en mineralen. Maar genoeg gepredikt. Via deze moraliserende omweg kom ik op mijn Hollandse tapas. Naar aanleiding van een recept voor stokvispoffertjes van Albert, dacht ik: weg met die buitenlandse tapas, ik maak een Hollands hapje. Dat zijn dus de heerlijk hartige minimuffins met rode poon en knolselderij geworden. Je bereidt ze als volgt.  

Hartige poon en knolselderijmuffins – 12 stuks

Schil een halve knolselderij en snijd deze in blokjes. Doe in een pan en voeg een geplette knoflookteen, gesnipperd sjalotje en laurierblad zout en peper toe. Doe zoveel melk in pan totdat geheel net onderstaat. Kook tot knol gaar is. 

Giet af, verwijder laurierblad en pureer. Voeg het geplukte vlees – let op graatjes - van twee gerookte rode ponen toe aan de puree en meng het geheel goed met een vork. Voeg een ei toe en meng totdat geheel is opgenomen. Breng op smaak met een hand gehakte platte peterselie, een flinke schep mierikswortel, en peper en zout naar smaak.

Vet een minimuffinvorm in en schep het mengsel in de vormpjes. Het mengsel in bergjes uit de vorm laten steken, het zal niet echt rijzen. Bak in een voorverwarmde oven van 200 graden ongeveer 15 minuten of zolang totdat ze een mooi lichtbruin korstje hebben. Serveer als hapje bij een lekker glas witte wijn.

Voorraadkastkoken

Tja...

Het is herfst en dus tijd voor een nieuwe culinaire uitdaging. In het kader van het consuminderen, we kopen te veel eten wat we niet direct opeten en de afvalreductie, want we gooien met zijn allen veel te veel bruikbare etenswaren weg, heb ik besloten mijn voorraad voedsel weg te gaan koken. Alles uit de voorraadkast en vriezer moet op. Zal ik mezelf een termijn stellen of zal ik gewoon doorkoken tot alles op is? Ik denk dat dat laatste beter is voor mijn gezondheid en die van mijn gezin. Nu nog de spelregels: mag ik dan niets meer kopen? Laat ik afspreken dat ik uit moet gaan van de beschikbare voorraad en die mag complementeren met verse seizoenswaren zoals groenten, fruit, zuivel, vis en vlees. Ik moet bekennen dat ik net mijn vriezer heb volgestampt met 15 kilo rundvlees van www.poldervlees.nl waartussen een aantal spannende, oudhollandse ingrediënten zoals schenkel, lever en ossenstaart. Misschien dat die volle vriezer me er wel toe heeft gezet deze leuke activiteit te beramen. Ik heb er zin in, beperking staat garant voor creativiteit volgens Nieuwe Nederlandse Keuken goeroe Albert Kooy, dus kom maar op. Ik zal proberen, ja, probéren, ik heb ook nog een (werkend) leven om in stand te houden - om er zoveel mogelijk verslag van te doen op dit blog. Speciaal voor deze ontzettend leuke actie zal ik mijn blog openstellen voor reacties. Misschien wil je meedoen, ik ben benieuwd wat jullie allemaal in elkaar flansen van al je vriezerresten, dat blikvoer, die noten, droge bonen en oude kerstpakketinhoud - heel oud waarschijnlijk want wie krijgt nog een kerstpakket met de aanhoudende crisis? Nog een paar aanvullende regels: alles van ver over de datum moet weg - ruimt meteen lekker op - en het Al-ler-belangrijkste: het moet wel tot een smakelijk gerecht worden gekookt, gebakken of gestoomd. Vieze oneetbare maaltijden tellen niet, dus niet op je knieën in de kelderkast snel die witte bonen in tomatensaus rauw wegtikken. Dat is echt walgelijk. Ook pertinent gore troep die bijvoorbeeld een van je huisgenoten heeft gekocht omdat-ie-dat-zo-lekker-vindt, zoals goulash in blik van een Franse equivalent van de Euroshopper: hoef je niets mee te doen. Is wel leuk om te zien wat er uiteindelijk in de kelderkast op de plank blijft staan, maar vooral: hoe lang gaat deze uitdaging duren? Ik hoop voor kerst klaar te zijn, ik moet er niet aan denken dat ik van de allerlaatste gruisresten een kerstmaaltijd in elkaar moet draaien. Nu ja, dat zien we tegen die tijd wel weer. Ik wens mezelf hierbij succes en ga vanavond beginnen met het opwarmen van een eerder gebakken hartige taart van spek, prei en kaas en ga dit begeleiden met een lekkere salade bij van -hopelijk nog- een verse vijg, wat walnoten en restje Egmondse geitenkaasbolletjes. En een glaasje wijn natuurlijk. Want de drank blijft buiten de uitdaging, als de wijn op is mag ik van mezelf gewoon een nieuwe fles kopen. Het moet wel leuk blijven, ja.

Over pastasaus, depressie en duursport

 Anti-depressie pasta

Terwijl dit jaar de voorjaarsdepressie naadloos in de najaarsdepressie lijkt over te vloeien, mochten we geheel onverwachts nog even kort genieten van iets dat leek op zomer. Al zeven hele dagen en het houdt niet op. Toch begin ik wel ernstig rekening te houden met een abrupte weersverandering, ik zal dat luchtige zomerjurkje waarschijnlijk deze week nog moeten inruilen voor een winters dikke trui en skilaarzen, maar iedere mooie dag is meegenomen. Genoeg geleuterd over het weer. Waar het om draait is eten. We hadden dit weekend een verjaardagsfeestje te vieren, eentje die plots in een tuinfeest veranderde compleet met kleurige antieke, dus energievretende feestverlichting. En de vraag in de aanloop naar dat feestje was natuurlijk wat te doen met het eten? Met de dreigende depressie al in de leden besloot ik te gaan voor een eenpansgerecht in de categorie troostrijk voedsel. Ik zou niet weer in de valkuil die tapasbuffet heet vallen, die waarvan je denkt dat het zo lekker makkelijk is, maar waarvan je vergeet dat die uren werk in de keuken in no-time opgevreten zijn en dat de meute dan nog honger heeft. Neem maar van mij aan: je kunt beter een hele herfstmaaltijd voor 30 man koken, dan je energie in ondankbare liflafjes stoppen. Met een beetje mazzel krijgen ze het toch niet op en kun je de rest invriezen. Na wat geraadpleeg in culinaire naslagwerken besloot ik dat het tijd was voor een beetje Jamie, een beetje Donna en een beetje van mezelf. Het resultaat was een heerlijke najaarspasta met een saus van worstvlees, eekhoorntjesbrood, veel venkelzaad en peperoncino, pompoen, salie, gepelde tomaten en rode wijn.  Het resultaat was, al zeg ik het zelf, zeer smakelijk. Kan ook bijna niet anders natuurlijk met deze ingrediënten. Ik geef je hieronder het recept en ook zonder feestje in het vooruitzicht raad ik je aan de enorme hoeveelheden in het recept aan te houden. Vries gewoon in porties in voor gebruik in emotionele noodgevallen. Uit betrouwbare bron vernam ik dat duursporten heel goed is tegen depressies. Dat wordt dus marathonkoken deze herfst.

Hartverwarmende herfstpastasaus voor tenminste 20 personen

4 uien in plakjes

6 knoflooktenen geplet

3 bleekselderijstengels fijngehakt

3 wortels fijngehakt

halve pompoen in kleine stukjes

20 biologische varkensvleesworsten

4 laurierblaadjes

2 flinke eetlepels venkelzaad en 5 gedroogde rode pepertjes geroosterd en gevijzeld

30 gram gedroogde en gewelde eekhoorntjesbrood/porcini

6 blikken gepelde tomaten a 400 gram

driekwart liter soepele rode wijn

bosje verse tijm

6 saliebladeren

Fruit de uien en knoflook tot goudgeel. Bak in andere koekenpan de inhoud van de worsten met de laurierbladeren en het venkelzaad/pepertjesmengsel. Doe bleekselderij-, wortel - en pompoenstukjes bij de uien. Laat dit even garen. Gooi dan de tomaten, porcini, worstvlees en rode wijn erbij en roer de tijm en salie erdoor. Laat je niet afschrikken door de hoeveelheid wijn, het lijkt alsof je de saus verpest, maar het tegendeel is waar. Lekker zonder deksel een uurtje laten pruttelen en een beetje inkoken. Kan een dag van tevoren worden gemaakt. Warm voor gebruik op en roer door pasta zoals fusilli of penne of elke andere willekeurige korte pastasoort. Ik roerde er op het laatst nog wilde spinazie en een hoop geraspte pecorino doorheen. Hier geldt: overdaad schaadt niet, het maakt het leven juist een stukje mooier. Serveer in een grote schaal en schep de borden aan tafel flink vol.