vrijdag 25 mei 2012

Bergens Kinderleed


Help onze kinderen!


Ik ben niet snel op de kast te krijgen. Mijn motto is in vier woorden te vatten: leven en laten leven, maar vandaag sloeg de verontwaardiging me om de oren. Was dat echt waar wat ik daar las? Is de gemeente Alkmaar serieus bezig om in samenwerking met McDonalds een nieuwe vestiging mogelijk te maken? Aan de BERGERWEG????? Is dat niet precies de plek waar die honderden Bergense kinderen dagelijks langsfietsen op weg van en naar school?  En staan daar ook niet twee scholen, sportverenigingen? Ik kon mijn ogen niet geloven. Hoe is het mogelijk? Mijn eerste gedachte was dan ook direct: krijgen ze hier geld voor? Of werken ze gewoon geheel vrijwillig mee aan het op overgewicht brengen van de Bergense jeugd? Zonder winstoogmerk zeg maar. Mijn juristenbloed kookte en ik ben meteen in de pen geklommen, heb in een A4tje uiteengezet waarom mij dat nou niet zo’n goed plan lijkt. Virtuele postzegel erop en gemaild naar de gemeente Alkmaar en de gemeente Bergen. Want ik mag toch aannemen dat de gemeente Bergen zich hier wel tegen gaat verzetten. Het idee alleen al! Ongelofelijk. Steeds meer kinderen hebben overgewicht, gaan we ze daar met overheidsgeld nog een handje bij helpen ook? Echt, ik lig eraf. Waar is de logica in deze kwestie te vinden?
Even los van het feit dat zo’n tegenwoordig heel-verantwoorde-kleur-groen-geel vreetcircus er niet uit ziet in het mooie Bergense weidelandschap en dat het misschien niet helemaal past in de strijd tegen obesitas en het duurzame beleid van de gemeente, maar is er dan werkelijk niemand in de stadshut van de gemeente Alkmaar die tussen het stempelen en tip-exen achter zijn oren heeft gekrabd en gedacht: is dat nu wel zo’n goed idee om hieraan mee te werken? Als gemeente?
Fast food restaurants, voor sommigen is het een uitje. Die weten waarschijnlijk nog niet wat voor troep ze in het ogenschijnlijk herkenbare eten stoppen. Dat het helemaal nergens naar smaakt en dat er daarom smaakversterker in moet en dat dat er juist voor zorgt dat je maar blijft eten. En dat doen kinderen van een jaar of 14, die blijven eten, die hebben altijd honger. Hebben ze net twee hele volkoren broden met beleg naar binnen geschoven en twee pakken melk leeggestort in hun keelgat, toch denken ze als ze langs zo’n tent fietsen: He, komt dat even goed uit! Ik had net trek. Daar ontkom je niet aan. Ik zeg: begin er niet aan. Zeg nee tegen McD!
Tot slot, en dan houd ik mijn mond – voorlopig dan – over dit onderwerp. Ik wil niet moralistisch overkomen. Ik weet dat ik geen vrienden onder de plaatselijke jeugd ga maken met deze actie, maar kinderen: ik heb al vrienden. Als je echt wilt kun je achter het stuur van de auto van je vader of moeder stappen en naar oost Alkmaar rijden, daar zit al een vestiging namelijk aan de rand van de ringweg, geen school te bekennen, alleen wat treurige kantoorgebouwen. Oh, heb je geen rijbewijs? Hè, wat jammer nou.


dinsdag 22 mei 2012

Edwin en het Geheim van de Grote Stinkzwam

Het Geheim van de Grote Stinkzwam

Eindelijk was het zover, Edwin Flores, dé paddenstoelenman van dit moment, wat zeg ik, van Nederland was in de buurt. Via de Vrije Kookacademie van de Lindenhoff te Braambrugge kon ik me inschrijven voor een van zijn inmiddels befaamde paddenstoelenworkshops. Ken je Edwin nog niet? Dan heb je waarschijnlijk net 5 jaar lang in een donkere kelderkast gezeten met je neus in een zeer boeiend boek, want hij heeft inmiddels wel in zo’n beetje alle landelijke, regionale en lokale kranten en tijdschriften gestaan en heeft al een tijdje een column in de Elle Eten. Nu weet ik wel een beetje van eten uit de natuur; ik herken met gemak verschillende bessen-, noten, en een aantal eetbare wilde planten, ik vraag me niet meer af of dat vruchtje nu een braam, vlierbes, duindoornbes of sleedoornpruimpje is. Ook kan ik gerust een wilde van een tamme kastanje onderscheiden en zoals bekend oogst ik zonder moeite wild venkelzaad. Maar van paddenstoelen zoeken, herkennen, plukken om ze vervolgens zelf op te eten, wist ik - gek genoeg- helemaal niets. Ik leed vermoedelijk aan de volksziekte die volgzame-angst-voor-het-gezag heet en die voornamelijk wordt veroorzaakt door een combinatie van de gruwelijke broodje-aap-verhalen met uiteraard onontkoombare dodelijke afloop en de afschrikwekkende lijfstraffen die de nationale wetgeving ter zake heeft gesteld op het nietsvermoedend en geheel ontspannen plukken van een paar lekkere boleten in je lokale aangelegde vierkante metertje bos. Belachelijk. Het was tijd voor wat exposure. De dag begon al goed, want het was echt schitterend weer. We kregen uitgebreide instructies en Edwin bleek een strenge doch onderhoudende leermeester. Zo mochten we bijvoorbeeld niet zomaar alle zwammen plukken die we tegenkwamen en die als een enthousiaste hond apporteren naar baasje Edwin. Dat bleek echter nog niet zo makkelijk. Enthousiasme is een moeilijk te bedwingen emotie werd die dag weer duidelijk. Tevens benadrukte Edwin het belang van het steeds precies doorlopen van alle door hem uitgelegde stappen om er absoluut zeker van te zijn dat we de juiste eetbare paddenstoel te pakken hadden en niet het op zijn minst volledig paralyserende en uiteindelijk zeer fatale tweelingzusje. Bijvoorbeeld. Ik schets maar een scenario. Als je dat allemaal doet en je goed aan de spelregels houdt dan is het eigenlijk een makkie. En heel leuk. Paddenstoelen zoeken werkt zeer aanstekelijk. Heerlijk om als een kind weer in het bos te struinen op zoek naar eetbare zaken. Ik snap die passie van Edwin wel. En dan, als het toppunt van kindergeluk, gewoon aan de rand van het bos op een gaspitje je buit bakken en oppeuzelen. Er waren toevallig een aantal zeer getalenteerde koks in mijn groepje dus die konden lekker aan de bak, terwijl ik met mijn broodje eekhoorntjesbrood in de ene en een glaasje heerlijke wijn in de andere hand genoot van de zon. Op een kleedje! Geluk ligt voor het oprapen zeggen ze wel. Wat mij het beste is bijgebleven van die dag is de geur van de Grote Stinkzwam. Een onooglijk lid van de paddofamilie, ook wel bekend vanwege zijn opmerkelijke uiterlijk. Die druipende fallus, ja. Op een gegeven moment rook Edwin namelijk een stinkzwam en toen wij al heel snel ook. De stinkzwam heeft namelijk, zijn naam zegt het al, een onmiskenbare en indringende geur. Eentje die zich die dag zeer diep heeft genesteld in mijn geurgeheugen. Vooral omdat er na het pellen van die zwarte slijmerige hoed een prachtige poreuze conische kern overbleef die een heerlijke umami-achtige geur verspreidde. Een zeer intense doch verrassend verleidelijke geur. Ideaal voor in sauzen en fonds volgens Edwin. Ik geloof hem en denk er nog vaak aan. Ik ben die dag met overtuiging over mijn quasi-angst heen geholpen en raad iedereen aan, mocht de kans zich voordoen, hij beweegt zich voornamelijk in het oosten van het land waar zijn basiskamp ligt, om eens met Edwin op pad te gaan. Het is nu toevallig de tijd voor delicatessezwam de morielje. Ik bedoel maar. Reden genoeg. Tot slot, en ik zeg dit niet snel, ik ben niet echt een twitter fan, maar Edwin moét je volgen. Zo leer je nog eens iets over eetbare wilde planten in je omgeving. Met plaatjes!


www.casaforesta.nl
Twitter: @CasaForesta


woensdag 2 mei 2012

Fingerlickin’ food

slurp, lik en slik

Wat hebben die Britse TV-koks toch? Nigella Lawson, Delia Smith, Gary Rhodes - die spant trouwens de kroon – en nu ook Nigel Slater.  Allemaal houden ze ervan om het eten te …  bevingeren. Echt, ik kan er geen ander woord voor vinden. De contactmomenten van vingers met al dan niet reeds bereide ingrediënten zijn niet alleen veelvuldig, ze gaan ook nog op zo’n intens gevoelige manier dat het lijkt alsof het gaat om een seksuele handeling in plaats van – ik noem maar eens wat - een salade omscheppen of een bordje leuk opmaken. Heel opvallend. Is er wellicht een speciale module in de opleiding voor TV-koks die diepgaande aandacht besteed aan het met tedere hand hanteren van de ingrediënten of zijn die Britten van huis uit een heel sensueel volkje? Nu lijkt me dat laatste zeer onwaarschijnlijk, ik heb toevallig in een ander leven, lang, heel lang geleden gedatet met een Engelsman en je kunt mij rustig geloven als ik beweer: ik kan me dat niet voorstellen. Het kan natuurlijk zijn dat ze allemaal dezelfde producer hebben die bij elke cut hijgerig maar op beheerste toon zegt: en voel nu die boter eens alsof het de borst van je vriendin is. Juist, goed zo. Pak nu die wortel heel teder vast alsof het je minnaars geslachtsdeel is. Mooi! Proef eens van die double cream alsof het … Nou ja, je begrijpt vast wat ik bedoel. Niets ten nadele van de inhoud van die programma’s overigens, want TV-koken … ja, dat kunnen ze daar wel in Groot-Brittannië. Ik ben onlangs weer gevallen voor eerder genoemde Nigel Slater, ondanks zijn wat tactiele benadering van voedsel, want ik mocht een hele door hem aan elkaar gekookte aflevering zien over Surf ’n Turf: mijn favoriete culinaire onderwerp. Makreel met uitgebakken bacon, langzaam gegaarde Lamsschenkel met ansjovis, Sint Jacobsschelpen met chorizo, Zeekraal met pancettablokjes. Moet ik nog verder gaan? Al die recepten zijn te vinden op BBC site http://www.bbc.co.uk/food/programmes/b015fb0z. Jammer dat het beeldscherm bij het likken geen smaak afgeeft. Een ideetje voor een nieuwe app?