In de Smaak Roller Coaster met Koppert Cress

Citra Leaves

Floregano

Cress, van die leuke miniblaadjes van planten of groenten, het is booming business. Wie denkt dat een leuk cressje in rood, groen of paars slechts als schattig garnituurtje dient van je zorgvuldig bereide gerecht, als versierinkje van het hoofdingrediënt, is nog nooit op bezoek geweest bij Koppert Cress. Ik wel inmiddels, want ik was door Francis van Rungis, je-weet-wel van die wedstrijd die ik heb gewonnen (GFTasty!), uitgenodigd voor een dagje rondleiding, lunch en netwerken bij het hoofdkantoor van Koppert Cress in Monster. Dat leek me wel wat en na wat gerust een monstertocht mag worden genoemd door veel-te-veel-verkeer-in-Nederland werd ik opgewacht door de in groten getale toegestroomde chefs om eens te zien en horen hoe dat nou zit met dat cress. Na een korte inleiding door Rungis en Koppert Cress mochten we proeven van de verschillende producten die Koppert maakt. Naast een groot aantal cressen met uiteenlopende smaken en kleuren, kweken ze ook de zogenaamde specialties: bijzonder smaakvolle en kleurrijke bloemetjes, blaadjes, wortels en dat soort meer. Alles met een gigantische smaak! Ik zal je vertellen, het was een indrukwekkende ervaring. Ik als fervent voorvechtster van pure en authentieke smaken, altijd op zoek naar verrassende smaken in mijn culinaire- en wildpluktochtjes, stond echt verbluft van de smaakexplosies die de kleine schattige plukjes, knopjes en blaadjes in mijn mond veroorzaakten. We gingen van het verdraaid hete van de Tearicy Roots (ja, inderdaad, tear als in tranen) naar alomvattende zoet van het Dulce cress en het anijzige van de Shiso leaves, werden heen en weer geslingerd tussen het knapperig zilt van de Salty Fingers en de electrische frisheid van de Sechuan Cress. Aan het einde van deze Smaak Roller Coaster moest ik even een momentje nemen om mijn smaakpapillen die tijdelijk knock-out waren gegaan goed toe te spreken. We waren per slot van rekening nog maar net begonnen. En dan die Lemon Cress… Ik dacht meteen Cocktail en Sorbetijs. 

Pepquino

Wat een fantastische smaken en wat een heerlijke baan hebben Rob en Alfred. Altijd op zoek naar nieuwe smaken, nieuwe cressjes en specialties die de smaken moeten leveren waarnaar de koks op zoek zijn. Want dat is waar het allemaal begint, bij de wensen van de verzamelde chefs in Nederland en België. En dan begint de zoektocht naar het juiste plantje, het testen en het kweken, het proeven. Machtig mooi beroep lijkt mij. Je hoort het wel, ik ben enthousiast. Nu de restaurantbezoekers nog, die moeten wel begrijpen wat ze eten, dat het geen Garnituur is, maar een serieus onderdeel van het gerecht. En een heel scala aan nieuw culinaire mogelijkheden biedt. Het kan aanvullen of verrassen, als alternatief voor bijvoorbeeld suiker fungeren. Dat niet de afwasser een cress-kenner wordt, maar dat ze ook daadwerkelijk worden op-ge-ge-ten. Dat hebben we gelukkig uitgebreid mogen ervaren. Na een rondleiding door de enorme en duurzame kassen van Koppert Cress werden we verwend met een heerlijke GFTasty! lunch doorspekt van cressen, bloemetjes en blaadjes die onder leiding van chefs Dimitri Roedoe van ‘De matroos en het meisje’ en Patrick Brugman van ‘In den Doofpot’ ter plaatse was bereid.

Is het nu echt allemaal hallelujah en zonneschijn met die cressen? Nou, ja… Om heel eerlijk te zijn… Ik vind eigenlijk van wel. Ook mijn huisgenoten keken, roken en proefden met verbazing en ongeloof van die leuke plantjes. Ik moet deze week wel aan de bak, want ik heb een paar cressjes meegekregen. Er zijn vast wel leuke recepten te bedenken in combinatie met de groenten uit die enorme kist die ik ook nog kreeg uitgereikt voor mijn creatie GFTasty! Dat houdt me tenminste van de straat. 

Zoete cress

Een leuk weetje is trouwens dat naast hun voedingswaarde, smaak, geur en kleur het ook nog zo schijnt te zijn dat sommige van die cressjes een ‘medicinale’ werking hebben. Zo werd me verteld dat de Dashi cress in Japan met rauwe vis wordt geserveerd om de mogelijke aanwezigheid van een bepaalde parasiet te neutraliseren. Kijk, dat vind ik nou interessant. Cress is dus niet allemaal versiering, maar kan naast een uitgesproken of juist subtiele smaak ook buitengewoon functioneel zijn. Dus, lezers, zit je in een restaurant, schuif dan die mooie bloemetjes en blaadjes niet op de rand van je bord, maar haal diep adem, doe je ogen dicht en snuffel eraan, proef ervan en laat je verrassen door de mooie smaken, de bijzondere sensaties die deze kleine, maar zeer fijne nieuwe plantvriendjes zullen veroorzaken.

Vegetarisch is het woord niet

De Klaagmuur

Regen, regen en nog eens regen. Lekkages, vocht en koude, muffe schimmelluchten. Wat kan een mens doen met dit troosteloze weer? Hangen op de bank en naar dat babyblauwe haar van die gast op 24Kitchen kijken, achter je computer zitten en veel koffie drinken? Mijmeren over die welgeteld ene week heuse zomer die je dit jaar hebt mee mogen maken? Tussen de moesonbuien door heb ik nog een poging gedaan om wild te plukken in het bos. Het leek een briljant idee die bleke snotneuzen van kindertjes uit te laten en ze tegelijkertijd kilo’s eekhoorntjesbrood, rozenbottels en tamme kastanjes te laten verzamelen. Alleen was er in geen velden of wegen ook maar een kruimel eekhoorntjesbrood, rozenbottel of tamme kastanje te bekennen. Wel kwam ik thuis met een hoop stront onder mijn nieuwe laarzen en dat was niet van everzwijnen. Hopeloos! Als dan ook nog ziekte en verderf aan de deuren krabbelen, dan wordt het tijd voor wat extreem koken. Extreem in de zin van grote hoeveelheden en enorme aantallen gerechten met dito ingrediënten. En extreem veel groenten, want dat is zo gezond… Ik begon de week met een kippenbouillon; een soepkip en groenten onder water lekker de hele dag op het vuur. Nu ik toch bezig was heb ik meteen maar geitenkaas op kruidenolie gezet, een pruimencake en pruimen-appel-vijgencrumble gebakken. Toen volgden nog een bonen-, rucola-, boterraapjes stamp met uien-cherrytomatencompote. En toen viel ik dood neer. De volgende dag herrees ik uit de dood om wat te stoeien met een pompoen. Ik was wel even klaar met pompoensoep, vorige week moest ik zo ongeveer in mijn eentje drie hele liters wegwerken, dus werd het dit keer een pompoen-palmkoolrisotto. Best aardig gelukt, al zeg ik het zelf. Helaas lag er daarna nog een kilo pompoen leftovers, dus wat nu weer te doen met die pompoen? Annette van Ruitenburg bood uitkomst, zij had een mooi recept voor pompoenbrood. Daar dan ook meteen maar even een mosterd-preisoepje bij gemaakt – met die kippenbouillon inderdaad – en een salade met de laatste verse vijgen en die geitenkaas uit de olie. Zo had ik me wel weer even voldoende uitgesloofd. En in drie dagen weer zoveel groenten gegeten, dat mijn zoon gisteren toen hij uit school kwam nog voor het binnenkomen met de deurklink stevig in de hand kletsnat en veelbetekenend stil bleef staan en vroeg: wat eten we vandaag? Wat denk je, was mijn repliek. Waar is het krijtje, was zijn logisch puberale tegenvraag. In de la, liefje. Hij pakte het krijtje om vervolgens op zijn knieën een lijstje op onze menudeur te schrijven. Ik wachtte geduldig af en toen ie klaar was stond er het volgende protestlied: Shoarma, Spaghetti + balletjes, Biefstuk, Zelfg worstbroodjes.

Tja … De boodschappenlijstjes-psycholoog van Volkskrant magazine kan hier waarschijnlijk een hele mooie analyse op los laten. Ik houd het erop dat mijn zoon geen vegetariër is. En best wel veeleisend. Ik ben trouwens ook geen vegetariër, maar heb wel een prijs gewonnen. Mijn hersenspinsel GFtasty! is als meest originele alternatief voor het ongelofelijke saaie woord vegetarisch uit de bus gekomen. Ik verwacht dat het volgend jaar in de Dikke van Dale wordt opgenomen als nieuw woord van het jaar 2012. Of is dat veeleisend?

Mossels, mossels en nog eens mossels

De Mossel in Bru

Ach, dacht ik, het is weer eens tijd voor een film en food avondje. Geïnspireerd door de première van L'Amour des Moules op het Film by the Sea in Vlissingen, waar ik toch mooi bij was, heb ik me weer volledig laten meeslepen. Doe mij ook zo'n avond, hier in Bergen. Dat moet goed te doen zijn, leek mij. Ik zag het voor me. Lekker met elkaar mosseltjes eten, goed glas witte wijn erbij, aan grote tafels. Hè, lekker. Met mijn vele connecties in Zeeland met name onder de mosselkwekers moest dat simpel te regelen zijn. Cinebergen gebeld, die mooie mosselfilm gereserveerd, regisseuse en producer overgehaald de film in te komen leiden, en toen alleen die mossels nog voor het diner. Een aantal slapeloze nachten later - ja, ze hebben wel mossels daar natuurlijk, hele lekkere zelfs dit jaar, maar hoe komen die Zeeuwse blauwe kleppers hier in vredesnaam terecht - geen enkele mosselproducent schijnt zo diep in donker Noord-Holland te kunnen of is het willen leveren. En waar gaan we ze bereiden? Cinebergen heeft helemaal geen keuken. En, niet geheel onbelangrijk: wie gaat dat dan voor mij doen? Het leek dus zo eenvoudig, maar het heeft uiteindelijk nog heel wat voeten in de aarde gehad, dat kan ik je wel vertellen. Gelukkig ben ik niet voor één gat te vangen en lopen er gelukkig meerdere van dat soort types rond in dit dorpje. Zo gaat Sander Houtenbos van restaurant Bergen Binnen een batterij koks aanvoeren die voor jullie ter plaatse bij de Zwarte Schuur de mossels (laat me nou, dat is Zeheeuws!) koken, met lekker brood en sausjes. Dat gaat smullen worden! Als die mosselpannen leeg zijn gegeten en er genoeg wijn is gedronken, gaan we aan het nagerecht, de film L'Amour des Moules. Daarover heb ik al eens wat geschreven en het moet ook nog een beetje spannend blijven, ik zeg verder niets. Dus, heb jij ook zo'n zin in een gezellig avondje film en food, geheel in het teken van die lekkere Zeeuwse mossels? Bestel dan kaarten via filmfoodbergennh.weebly.com. Kost maar 25 euro, film en food inbegrepen. Nee, géén drank. Het heet toch geen film, food and booze! Die mag je zelf kopen aan de bar in de bios, maar ik beloof je dat er een heerlijke bijpassende witte wijn beschikbaar is. Ja, ook per fles. Ik zie je daar.

 Kaarten bestellen

Eet (geen) vlees

Soooo sexy!

Ik val maar meteen met de deur in huis. Een echte dierenliefhebber eet geen kaas. Het lijkt zo onschuldig, maar voor de productie van zuivel heb je jonkies nodig. Anders geeft mama geen melk. En als dat jonkie dan een stiertje, bokje of ander mannetjesdier blijkt te zijn, dan gaat die direct naar het slachthuis. Restproduct van de zuivelindustrie. Sorry dat ik degene moest zijn die je dit nieuws bracht, maar dan had je je maar beter moeten informeren voordat je orthodox dierenliefhebber werd.

Deze week schijnt geheel in het teken te hebben gestaan van vegetarisme. Maandag was blijkbaar Wereld Vegetarisme Dag. Dinsdag en woensdag mochten de carnivoren onder ons ongestraft los gaan. Donderdag was het Wereld Dieren Dag, de dag dat men geacht wordt zelf uit medeleven met die zielige dieren vooral geen vlees te nuttigen, maar in plaats daarvan een extra bordje vlees uit blik aan het huisdierenvriendje te serveren. En vandaag, vrijdag, is het visdag. Dat schijnt dan weer geen vlees te zijn voor veel niet-vlees eters.

Ik persoonlijk houd van vlees. En vis. En gevogelte. Ik vind eigenlijk alles lekker of de moeite waard om uit te proberen. Laat daarover geen misverstand bestaan. En dat gedoe over vegetarisme, veganisme en flexitarisme – dat woord duidt op het fenomeen dat je tenminste een dag per week geen vlees eet, toe maar het kon er net vanaf-, daar ben ik dus helemaal klaar mee. Waar hebben we het over? Eet gewoon meer groenten en fruit en minder vlees. Eet met de seizoenen, dan eet je vanzelf gevarieerd, mensen met een moestuin weten dat al jaren. Je hebt echt niet elke avond anderhalf ons vlees nodig om in leven te blijven. Zelfs de lezer van de Allerhande weet dat inmiddels wel. Maar vegetariër, veganist, flexitariër? Ik vind het maar onzintermen. Wat is er mis met gezond verstand? Er zijn vast mensen die uit zichzelf nooit een dagje vlees over zullen slaan en elke dag in de buurtsuper met hun neus in de koeling hangen op zoek naar de laatste kiloknalleraanbieding. Die zich ook niet druk maken over waar die kilo’s vandaan komen en al helemaal niet over het dierenleed dat achter de productie van die kilo’s schuilt. Dat zijn ook de mensen die op dierendag hun hond een extra kilootje runderhart serveren. Gaan die hun eetgewoonten ooit veranderen? Ik denk het niet.

Ik zag dat Rungis, een grote groente- en fruit groothandel uit Barendrecht, een prijsvraagje heeft uitgeschreven om een hip en sexy synoniem voor het woord vegetarisch te bedenken. Voor degenen die er al wel over nadenken moeten er blijkbaar allerhande hippe en sexy termen worden verzonnen om ze ervan te overtuigen dat groente en fruit eten gezond en lekker is. Kennelijk lijdt het vegetarisme onder een wat gronderig en stoffig imago. Dat leek me wel een leuke uitdaging. Maar hip en sexy? Daar ben ik niet zo van vrees ik. Desalniettemin wilde ik best een poging wagen. Gewoon, als tijdverdrijf. We zoeken naar een woord dat lekker bekt. Mij leek Greenlips wel leuk. Eet jij geen vlees dan? Nee, ik ben Greenlips. Goed. Deze dan: Fruit&Kruid. By nature. VitaVega. Vegamines? Ik heb echt mijn best gedaan. Het leek me echter strategischer te denken in termen van Engels en Afkortingen. Engels is cool. Afkortingen zijn ook cool. Kortom: terug naar de basis: G, van Groenten, F, van Fruit en de T van Taste. Hé!? GFT! Of heeft dat al een heel sterke eigen connotatie? Deze dan? GFtasty! Tada! Dat is hem: GFtasty! Dat uitroepteken, dat is ook cool. En de groenten en fruit etende persoon duiden we dan aan als de GFtastier! Als dat geen kanshebber is? Ik ga hem insturen.

Ter afsluiting, nog even mijn recept voor een beter leven: 2xvlees, 2xvis, 2xvolledigGFtasty! Eén dag naar believen in te vullen. En let wel: het is geen religie. 

Oh, ja, morgen is het overigens Wereld Stoma Dag.