Edwin en het Geheim van de Grote Stinkzwam

Het Geheim van de Grote Stinkzwam

Eindelijk was het zover, Edwin Flores, dé paddenstoelenman van dit moment, wat zeg ik, van Nederland was in de buurt. Via de Vrije Kookacademie van de Lindenhoff te Braambrugge kon ik me inschrijven voor een van zijn inmiddels befaamde paddenstoelenworkshops. Ken je Edwin nog niet? Dan heb je waarschijnlijk net 5 jaar lang in een donkere kelderkast gezeten met je neus in een zeer boeiend boek, want hij heeft inmiddels wel in zo’n beetje alle landelijke, regionale en lokale kranten en tijdschriften gestaan en heeft al een tijdje een column in de Elle Eten. Nu weet ik wel een beetje van eten uit de natuur; ik herken met gemak verschillende bessen-, noten, en een aantal eetbare wilde planten, ik vraag me niet meer af of dat vruchtje nu een braam, vlierbes, duindoornbes of sleedoornpruimpje is. Ook kan ik gerust een wilde van een tamme kastanje onderscheiden en zoals bekend oogst ik zonder moeite wild venkelzaad. Maar van paddenstoelen zoeken, herkennen, plukken om ze vervolgens zelf op te eten, wist ik - gek genoeg- helemaal niets. Ik leed vermoedelijk aan de volksziekte die volgzame-angst-voor-het-gezag heet en die voornamelijk wordt veroorzaakt door een combinatie van de gruwelijke broodje-aap-verhalen met uiteraard onontkoombare dodelijke afloop en de afschrikwekkende lijfstraffen die de nationale wetgeving ter zake heeft gesteld op het nietsvermoedend en geheel ontspannen plukken van een paar lekkere boleten in je lokale aangelegde vierkante metertje bos. Belachelijk. Het was tijd voor wat exposure. De dag begon al goed, want het was echt schitterend weer. We kregen uitgebreide instructies en Edwin bleek een strenge doch onderhoudende leermeester. Zo mochten we bijvoorbeeld niet zomaar alle zwammen plukken die we tegenkwamen en die als een enthousiaste hond apporteren naar baasje Edwin. Dat bleek echter nog niet zo makkelijk. Enthousiasme is een moeilijk te bedwingen emotie werd die dag weer duidelijk. Tevens benadrukte Edwin het belang van het steeds precies doorlopen van alle door hem uitgelegde stappen om er absoluut zeker van te zijn dat we de juiste eetbare paddenstoel te pakken hadden en niet het op zijn minst volledig paralyserende en uiteindelijk zeer fatale tweelingzusje. Bijvoorbeeld. Ik schets maar een scenario. Als je dat allemaal doet en je goed aan de spelregels houdt dan is het eigenlijk een makkie. En heel leuk. Paddenstoelen zoeken werkt zeer aanstekelijk. Heerlijk om als een kind weer in het bos te struinen op zoek naar eetbare zaken. Ik snap die passie van Edwin wel. En dan, als het toppunt van kindergeluk, gewoon aan de rand van het bos op een gaspitje je buit bakken en oppeuzelen. Er waren toevallig een aantal zeer getalenteerde koks in mijn groepje dus die konden lekker aan de bak, terwijl ik met mijn broodje eekhoorntjesbrood in de ene en een glaasje heerlijke wijn in de andere hand genoot van de zon. Op een kleedje! Geluk ligt voor het oprapen zeggen ze wel. Wat mij het beste is bijgebleven van die dag is de geur van de Grote Stinkzwam. Een onooglijk lid van de paddofamilie, ook wel bekend vanwege zijn opmerkelijke uiterlijk. Die druipende fallus, ja. Op een gegeven moment rook Edwin namelijk een stinkzwam en toen wij al heel snel ook. De stinkzwam heeft namelijk, zijn naam zegt het al, een onmiskenbare en indringende geur. Eentje die zich die dag zeer diep heeft genesteld in mijn geurgeheugen. Vooral omdat er na het pellen van die zwarte slijmerige hoed een prachtige poreuze conische kern overbleef die een heerlijke umami-achtige geur verspreidde. Een zeer intense doch verrassend verleidelijke geur. Ideaal voor in sauzen en fonds volgens Edwin. Ik geloof hem en denk er nog vaak aan. Ik ben die dag met overtuiging over mijn quasi-angst heen geholpen en raad iedereen aan, mocht de kans zich voordoen, hij beweegt zich voornamelijk in het oosten van het land waar zijn basiskamp ligt, om eens met Edwin op pad te gaan. Het is nu toevallig de tijd voor delicatessezwam de morielje. Ik bedoel maar. Reden genoeg. Tot slot, en ik zeg dit niet snel, ik ben niet echt een twitter fan, maar Edwin moét je volgen. Zo leer je nog eens iets over eetbare wilde planten in je omgeving. Met plaatjes!


www.casaforesta.nl
Twitter: @CasaForesta