Wildplukken: wilde knoflook

wildoogst

We zijn weer eens in de Morvan. De sneeuw is hier nog maar net verdwenen en op schaduwplekken, daar waar de stralen van de laaghangende winterzon nog geen bereik hebben, ligt de herinnering aan een strenge vorstperiode in de vorm van decimeters dikke ijsplakken. ’s Nachts vriest het nog dat het kraakt, maar waar de kleur grijs in het Bourgondische kleurenpalet de boventoon voert steken heel eigenwijs de eerste groene blaadjes hun kopjes al boven de grond. En dat is voer voor de gepassioneerde wildplukker. In de Bourgogne, het gastronomisch bolwerk van Europa, wat zeg ik, van de wereld stroomt mijn culinaire hartje vol van vreugde bij de ontdekking van een paar groene sprietpluimpjes die uit de humusbruine Bourgondische bermaarde steken. Ik voel, ik trek en ruik: jawel, onmiskenbaar, het is wilde look. De heerlijk lichte knoflookgeur kringelt langzaam mijn koude rode reukorgaan binnen. Mijn enthousiasme werkt aanstekelijk, want al snel rennen mijn kinderen van de ene naar de andere kant van de weg, steeds weer nieuwe groepjes look ontdekkend. Op een gegeven moment lopen we langs een metershoge turfwal vol met look. Onze dag kan niet meer stuk. Met een handje vol, de rest laten we staan tot morgen, lopen we verder, naar huis, naar de keuken, al fantaserend over de heerlijkheden die we met wilde look kunnen gaan maken; lekker in een groene salade, in een kruidenboter, in een quiche… We concluderen: look kan eigenlijk overal in. Het is in overvloed voorradig, dus we kunnen onze fantasie de hele week de vrije loop laten gaan. Totdat wilde look ons volledig de keel uit gaat hangen. Tot volgend jaar dan. Dan beginnen we weer opnieuw en zijn we weer net zo blij als vandaag met de eerste vondst groene wilde look in een argeloze Bourgondische berm.