Eten is beleven in ... Toscane

Ravioli di Roberta

Het moest er een keer van komen. Ik ben op vakantie in Toscane. Net als de rest van Nederland overigens, zoveel is mij al duidelijk geworden na een bezoekje aan de supermarkt. Ik had er al een beetje een hard hoofd in, want per slot van rekening wil de hele wereld wel naar Toscane. La dolce vita, zon, wijn en cipressen. Kunst, cultuur en heerlijk eten. Dat trekt. Mij ook, blijkbaar. Dus vooruit. Maar wat eten ze nu eigenlijk in Toscane? Ik weet net als de rest van Nederland heus wel wat Italiaans eten is. Ik eet vaak genoeg pasta, pizza en risotto. Dat bedoel ik ook niet natuurlijk. Wat ik bedoel is wat nu eigenlijk de typische Toscaanse streekkeuken is. Ter voor bereiding op deze vakantie heb ik het eens aan een aantal mensen in mijn omgeving gevraagd die je gerust als fan van de Italiaanse keuken kunt beschouwen, maar ook die moesten me na het opsommen van een aantal ingrediënten zoals Balsamico, Pecorino en Chianti een bevredigend antwoord schuldig blijven. Gelukkig kreeg ik voor mijn verjaardag de Zilveren Lepel Toscane. In tegenstelling tot wat ik vermoedde - Ach, kijk, de zoveelste Zilveren Lepel en ik heb nog niet eens echt iets uit de eerste van de inmiddels vier (?) afleveringen gekookt – bleek het een schot in de roos te zijn. Een prachtig handzaam formaat Lepel deze keer met mooie achtergrondverhalen, voldoende nuttige informatie en mooie recepten met dito foto’s. Ik weet nu dus inmiddels dat men hier brood bakt zonder zout en dat men dat ruimschoot compenseert door het beleg goed te op smaak te brengen. Ik weet dat een van mijn favoriete pastasauzen – met tomaat, worstvlees, venkelzaad en kleine rode pepertjes en veel rode tafelwijn – hier uit Toscane komt. Dat de funghi porcini – het eekhoorntjesbrood - hier gewoon in grote hoeveelheden in de supermarkt ligt. Net als de cavolo nero – palmkool - en cicorei – cichorei, ja - trouwens. Ik heb al wat geproeft van de Chianti Classico, maar ben wegens een zeldzame allergische reactie op muggen - godbetert! - op een zon- en alcoholloos dieet gezet voor de komende week. Just my luck! Wat rest is eten dus. En zit ik met mijn rode ontstoken en dus vreselijk gezwollen benen omhoog– enkels heb ik niet meer noch voeten, slechts tenen –laat ik mij elke avond vertroetelen door de baas van dit pittoreske vakantieboerderijtje die een gelukkig zeer verdienstelijk kok blijkt te zijn. Hij trakteert zijn gasten dagelijks op een drie-gangendiner uit de Toscaanse boerenkeuken. Dat lijkt onschuldig, maar niet als je bedenkt dat elk gerecht ooit bedacht is voor hardwerkende landarbeiders en niet voor hangende toeristen en elke gang alleen al uit drie afzonderlijke gerechten bestaat. Maar ... alles went. En het is zooo lekker…! Mezza porcione doen ze hier niet aan en laten staan is echt geen optie. Je kunt hier trouwens ook erg lekkere patisserie eten en heerlijke mini-kopjes espresso. Je merkt het wel, de Toscaanse boerenkeuken is er niet een om slank bij te blijven, dat wordt dus zodra de zwellingen afnemen veel zwemmen en hardlopen 'under the Tuscan Sun'. Ciao!