Lillend witvlees en bleekroze rosé

Porchetta di Montepulciano

Ik ga nooit meer op vakantie. Of val ik nu in herhaling? Zomervakantie. Is dat niet die periode waarvan je bruin, uitgerust en strak in je vel -want alle overbodige wintervetkwabben zijn weggezwommen, gewandeld en gebeachballed- thuiskomt en tijdens welke je weer voldoende moed verzamelt om het dagelijkse leven van de rest van het jaar aan te kunnen? De vakantiebestemming loog er niet om. Eerst de klassieke-kunst-binnenlanden van Toscane en dan door naar het eeuwig mondaine strandleven aan de Cote d'Azur. Ik wist het zeker en ging ervan uit dat ik elke avond diepgebruind en überslank in niet meer dan een fladderende prachtig kleurige handbeschilderde zijden doorschijnende pareo over mijn perfect zittende bikini op een gammele maar heel mondaine Franse bistrostrandstoel zou gaan genieten van een glas koele bleekroze rosé al vorkenprikkend in een zilte salade Niçoise starend naar de ondergaande mediterrane zon. Niets bleek minder waar. Tegen de tijd dat ik in de Provence was aangekomen was ik tien kilo zwaarder, was ik spierwit en volledig afgetopt met zware medicijnen wegens het lijden aan een nog onbekende variant van de builenpest. Toscane bleek best pittoresk, maar waarom eten ze daar het hele jaar door alsof ze net 15 uur onophoudelijk zwaar lichamelijke arbeid op het land hebben verricht, doen ze alsof het hartje winter is en elke maaltijd de laatste kan zijn? Iedere avond sleepte ik me in de zinderende hitte met frisse tegenzin naar twee soorten pasta, vette worst, enorme lappen biefstuk of een of ander gebraad, tomatensalade met broodkruimels en mierzoete desserts toe. In november lijkt me daar helemaal niets mis mee, maar waarom serveren ze mij dit in hartje zomer met de teller op 40 graden? Om negen uur ’s avonds! Mijn god, ik kan geen pasta meer zien! Voorlopig geen koolhydraten meer voor mij. Van dat mondaine leven aan de Cote d'Azur is niets terecht gekomen, dat begrijp je wel. Ik heb mijn dagen gesleten vermomd als blanke walrus in een te strakke bikini uitbuikend op een miniatuur kiezelstrandje. Met één miljoen andere blanke vakantievierende walrussen. Een voordeeltje, die tien extra kilo's lillend witvlees vielen daar helemaal niet op. Helaas ook geen pan bagnat voor mij dit jaar. Ik heb me uiteindelijk maar gestort op het intensief en extensief veldonderzoek naar de Provençaalse rosé. Iemand moest het doen.