vrijdag 2 juli 2010

Te heet

Niemand kookt graag met dit weer. Niemand zegt op een dag als vandaag 'Zullen we een lekkere ovenschotel maken vanavond?' of 'ik heb zo'n zin in een stoofpotje'. Nee, met temperaturen van ruim boven de dertig graden denk je eerder in termen van licht, en fris en verkoeling. Verfrissende eet- en drinkwaren zoals grote kannen met water, ijsklonten en schijfjes citroen; sappig zoet zomerfruit zoals nectarines en aardbeien; heerlijk knapperige worteltjes direct uit de groentenlade van de koelkast. Je denkt zelfs soms 'Zou ik niet in die koelkast passen?'. Maar dat terzijde. Deze week stond dan ook in het kader van verfrissing. In deze tijd van het jaar staat mijn tuin vol met heerlijke groene geurende kruiden zoals citroenmelisse, kruizemunt, pepermunt en natuurlijk tijm en rozemarijn. Kruiden blijken het namelijk erg naar hun zin te hebben in mijn zanderige tuintje op het zuiden. Een aantal jaren geleden heb ik ze in de mini-uitvoering waarin ze doorgaans worden verkocht zo in de grond gezet en ze doen het hier fantastisch. In de winter zie je niets meer dan een paar kleine stekelige plukjes ogenschijnlijk dode plant uit de grond steken, maar zodra het voorjaar wordt schieten ze de grond uit en dat ziet er prachtig uit. Heerlijke frisgroene bossen met wuivende blaadjes die zoet, fris en kruidig geuren zodra je er langs loopt. Ik geniet er echt van dat ik zo mijn tuin in kan lopen en de kruiden kan knippen die ik toevallig nodig heb voor een of ander gerecht wat ik aan het bereiden ben. Of gewoon je hand door de blaadjes van de citroenmelisse of lavendel halen en daaraan ruiken. Ik ben dan ook niet verbaasd dat sommige mensen zich inzetten voor aromatherapie. Ik denk dat geur je echt een gelukkiger mens kan maken. Maar dan heb ik het wel over de puur natuur geuren en niet die chemische namakertjes. Je kunt kruiden echt voor alles gebruiken. Met wat verse munt en suiker, rum, spawater en ijsblokjes heb je zo een heerlijk verse mojito. En wat te denken van een paar takjes citroenmelisse en munt in een kan ijswater zoals je altijd in die hippe woonbladen ziet staan? Het is allemaal zo simpel en absoluut lekker. Deze week heb ik mijn kruidenarsenaal maar weer eens uitgebreid door een bestelling te plaatsen bij een webwinkel in het zuiden van het land. Het webadres stond als tip op de Volkskrant culi-scheurkalender van die dag en meteen maar even gekeken. Ik was blij verrast dat ze ook 'verveine' verkochten. Dit struikgewas met zijn stevige, langwerpige groene blaadjes die intens naar citroenzuurtjes ruiken ben ik ook wel tegengekomen onder de namen citroenverbena, ijzerhard of zelfs citroenkruid. Verveine is in Nederland nog relatief onbekend. Dit kruid kom je echt niet tegen in die tuinwarenhuizen. Je moet echt zoeken. In Frankrijk daarentegen is het alom vertegenwoordigd. Ze stoppen het in thee, de verveine tisane, in zeep en andere lichaamssmeermiddelen. Yves Rocher - ja je weet wel die van die monstertjes die je moeder altijd in de bus kreeg - nou, die bestaat nog en daar heb ik onlangs een deo met verveinelucht gekocht. En, ja, het ruikt lekker. Ik moet je bekennen dat ik de smaak van die thee eigenlijk niet te vergelijken vind met de geur van verse geplukte takjes. Maar als je zo'n plant hebt: wat let je die zelf te maken? Maar goed, die twee struikplanten staan dus nu lekker bij te komen van hun reis in doos van winkel naar mij en ik hoop er nog lang van te kunnen genieten en ze uit te zien groeien tot grote jongens. Nu nog een goed plekje zoeken in de tuin. Of misschien toch beter in een pot zetten? Vorig jaar zomer wist ik op een markt in de Auvergne mijn eerste verveineplantje te bemachtigen. Die heel zorgvuldig vervoerd naar Nederland en gepot. Na aanvankelijke aarzeling, deed hij het erg goed. Totdat we de strengste winter in dertig jaar over ons heen kregen en het plantje letterlijk ondergesneeuwd raaktte en ik te druk was met sleeën, schaatsen en sneeuwballen gooien en ik het zieligje helemaal vergat! Toen de sneeuw dan eindelijk verdwenen was zoals sneeuw dat doet, verschenen de resten van het gestorven verveineplantje. Wat een teleurstelling voor hem en voor mij natuurlijk. De zoveelste bevestiging dat ik niet alleen als moeder tekort schiet, maar ook als plantverzorgster. Nu dan, ik recidiviste, ga het weer proberen. Aan het begin van de winter haal ik ze naar binnen en zal ze koesteren de hele winter door zodat ze volgend jaar weer vrolijk verder kunnen groeien in mijn kruidentuintje. Of loop ik nu te veel op de zaken vooruit? En wat die temperatuur betreft: volhouden maar. Drink twee liter water en houdt het hoofd koel bij Oranje vanmiddag.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.