MAD2 DAG2

My new best friend, Ferran

Na een spontaan avondje tasting menu van 10 gangen bij Restaurant Geist, tha place to be, met mijn nieuwe vrienden, een groepje Nederlandse chefs, mochten we maandagochtend weer aantreden voor het ontbijt op het MAD terrein. En, ja hoor, daar stonden René en zijn crew weer om iedereen persoonlijk te begroeten. Handen schudden, omhelzingen en dikke klapzoenen voor sommige echt goede vrienden. Hij bood zelfs aan mijn koffer te dragen en hem op een veilige plek weg te zetten - de schat - maar dat heb ik natuurlijk beleefd afgeslagen. Ik zei: 'Nee, Rene, ga jij nou maar de rest van je vrienden verwelkomen, we zien elkaar later wel'. De dag vloog weer in sneltreinvaart voorbij, slechts onderbroken voor een overheerlijke groentenlunch uit de keuken van Manfreds, en af en toe moest ik even goed nadenken wie we nu eigenlijk allemaal al voorbij hadden zien komen op dat podium. 20 sprekers in twee dagen, dat is best veel. Maar ja, de meeste bezoekers hebben niet veel vrije tijd en als je je gasten in die spaarzame vrije tijd iets mee wilt geven dan zul je efficiënt met de tijd om moeten gaan. Het mooie was te zien dat elke gastspreker in een persoonlijke relatie tot Redzepi stond en allen een grote liefde voor voedsel in de meest brede zin van het woord deelden. Het werd weer een intensief dagje waarin persoonlijke verhalen - een lach en een traan - en wetenschappelijke verhandelingen met muziek van de Beastie Boys en Van Halen, video's en ja, zelfs filmpremières werden afgewisseld. Besmet met de positieve energie van Redzepi en zijn vrienden ging ik weer naar huis. Ik heb daardoor helaas de laatste presentatie van Ferran Adria moeten missen, maar ik heb hem gerustgesteld en tegen hem gezegd dat ik hem snel eens zal opzoeken, in Spanje of Londen, we komen elkaar wel weer tegen. In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik het aanbod afgeslagen om samen met René op de foto te gaan. Nu, ja. Volgend jaar dan maar. Enne, René, een dikke 'tak' voor de organisatie. Tot volgend jaar.