Depressief

Ik heb me laatst in een vlaag van verstandsverbijstering aangemeld voor Twitter. Waarom? Ach, mij werd op het hart gedrukt dat het handig is. Voor als je beroemd wilt worden met het schrijven van stukjes tekst met bedenkingen over eten en koken. Blijkbaar trof dit ongelofelijk zwakke argument rechtstreeks een niet eerder opgemerkte doch zeer gevoelige snaar, want ik ging direct overstag. Na het aanmaken van een account kon ik dan nu leuk elke keer mijn zeer unieke en zorgvuldig samengestelde stukjes culibrallia met een druk op de virtuele knop de wereld in bonjouren. Simpel nietwaar? Ik moet zeggen, in het begin viel het mee. Zolang je zélf maar niemand volgt, is het goed te doen. Maar toen ik uit nieuwsgierigheid eens doorklikte op zo’n berichtje van een onbekende andere ging het mis. Ik raakte binnen de kortste keren verstrikt in een hysterisch culi clubje van ogenschijnlijk interessante, maar vooral onbekende twitteraars. Het is gewoon niet te doen! Hoe kun je nog werken als er iedere seconde over voedsel getwitterd wordt? Er blijken mensen te bestaan die het liefste iedere hap en slok die ze nemen willen delen met mij en duizend anderen. In het ergste geval stoppen ze er nog een niet zonder veel foutmeldingen en ergernissen te openen foto bij. Zelfs video’s! Ik word er zenuwachtig van. Allemaal zijn ze blij -':)' - en hebben ze plezier – 'Hahaha!'. De helft van de tijd, als ik al eens de moeite neem om de berichtjes te lezen, snap ik werkelijk niet waar het over gaat. Al die tekens en namen. Mis ik iets? Moet ik niet daar zijn, in plaats van hier? Of daar? Ik voel de druk op mijn borst exponentieel toenemen. En al die fantastisch leuke frisse receptjes en doe-dingetjes met koken ook. Ik word er depressief van. Heeft dan niemand ooit een bad-kitchen-day? Of maand? Ik voel langzaam maar zeker een grote culinaire blokkade opdoemen, zo eentje die maanden van mijn miezerige leventje in beslag gaat nemen. Ik weet het zeker: dit moet stoppen! Er zit maar een ding op: ik stop met volgen. Zolang het eenrichtingsverkeer is, is het te doen. Maar is het dan niet hypocriet om zelf wel te twitteren? Wat een dilemma. Vooruit. Een compromis. Ik volg alleen nog maar mensen die ik persoonlijk ken. Hahaha! Dat schiet al lekker op. :)